Linki sponsorowane


PODSTAWOWE ZASADY PRACY Z PACJENTEM

1. Pozytywne nastawienie do pacjenta i jego problemów (motywacja)
2. Globalna obserwacja pacjenta (nie tylko chora część ciał)
3. Mobilizacja rezerw pacjenta, pozytywne rozpoczęcie zabiegu
4. Uwzględnianie globalnych czynności ruchowych
5. Intensywny plan ćwiczeń (również domowych)
6. Myślenie funkcjonalne – aktywności życia codziennego (ADL’s)
7. Uzyskanie odpowiedzi na każdy bodziec
8. BEZBOLESNA praca z pacjentem
9. Wyznaczenie realnych celów terapii
10. Ustalenie planu terapii:
Rozgrzewka, mobilizacja rezerw
Praca na poziomie strukturalnym, funkcjonalnym i poziomie partycypacji
Etap nauczania motorycznego
Zadanie domowe

KONTAKT MANUALNY
Stymulacja receptorów skóry
Torowanie kierunku ruchu
Możliwość pracy z oporem
Dostosowanie palców terapeuty do części ciała pacjenta

KONTAKT WERBALNY
Uświadomienie choremu oczekiwanego ruchu
Stymulacja przez krótkie, wyraźne komendy
Uspokojenie, rozluźnienie pacjenta poprzez spokojne komendy
Używanie głosu do budowania pożądanego napięcia

KONTAKT WIZUALNY
Kontrola i korekcja ruchu przez pacjenta
Wzmocnienie napięcia mięśniowego przez kontrolę optyczną ruchu (obserwowanie ruchu pozwala wygenerować większa siłę, należy pamiętać jednak że oczy służą do obserwowania środowiska a nie ruchów ciała)
Wzmacnianie napięcia mięśni tułowia poprzez ruch głowy
Terapeuta obserwuje mimikę pacjenta w celu oceny wielkości oporu oraz ewentualnego bólu
Terapeuta obserwuje ciał pacjenta w oczekiwaniu pożądanej reakcji

MECHANIKA CIAŁA TERAPEUTY
Ekonomiczna i ergonomiczna praca terapeuty
Optymalne dozowanie oporu używając tułowia
Optymalna współpraca pomiędzy terapeutą a pacjentem
Pozycja terapeuty w miarę możliwości zapewnia kontakt wizualny z pacjentem
Ciało terapeuty pozostaje zawsze w linii ruchu
Terapeuta wykorzystuje własny tułów do dawkowania oporu
Lepsza koordynacja ruchów pacjenta i terapeuty
Możliwość dawkowania oporu w całym zakresie ruchu
PODSTAWOWE ZASADY PRACY Z PACJENTEM

1. Pozytywne nastawienie do pacjenta i jego problemów (motywacja)
2. Globalna obserwacja pacjenta (nie tylko chora część ciał)
3. Mobilizacja rezerw pacjenta, pozytywne rozpoczęcie zabiegu
4. Uwzględnianie globalnych czynności ruchowych
5. Intensywny plan ćwiczeń (również domowych)
6. Myślenie funkcjonalne – aktywności życia codziennego (ADL’s)
7. Uzyskanie odpowiedzi na każdy bodziec
8. BEZBOLESNA praca z pacjentem
9. Wyznaczenie realnych celów terapii
10. Ustalenie planu terapii:
Rozgrzewka, mobilizacja rezerw
Praca na poziomie strukturalnym, funkcjonalnym i poziomie partycypacji
Etap nauczania motorycznego
Zadanie domowe

KONTAKT MANUALNY
Stymulacja receptorów skóry
Torowanie kierunku ruchu
Możliwość pracy z oporem
Dostosowanie palców terapeuty do części ciała pacjenta

KONTAKT WERBALNY
Uświadomienie choremu oczekiwanego ruchu
Stymulacja przez krótkie, wyraźne komendy
Uspokojenie, rozluźnienie pacjenta poprzez spokojne komendy
Używanie głosu do budowania pożądanego napięcia

KONTAKT WIZUALNY
Kontrola i korekcja ruchu przez pacjenta
Wzmocnienie napięcia mięśniowego przez kontrolę optyczną ruchu (obserwowanie ruchu pozwala wygenerować większa siłę, należy pamiętać jednak że oczy służą do obserwowania środowiska a nie ruchów ciała)
Wzmacnianie napięcia mięśni tułowia poprzez ruch głowy
Terapeuta obserwuje mimikę pacjenta w celu oceny wielkości oporu oraz ewentualnego bólu
Terapeuta obserwuje ciał pacjenta w oczekiwaniu pożądanej reakcji

MECHANIKA CIAŁA TERAPEUTY
Ekonomiczna i ergonomiczna praca terapeuty
Optymalne dozowanie oporu używając tułowia
Optymalna współpraca pomiędzy terapeutą a pacjentem
Pozycja terapeuty w miarę możliwości zapewnia kontakt wizualny z pacjentem
Ciało terapeuty pozostaje zawsze w linii ruchu
Terapeuta wykorzystuje własny tułów do dawkowania oporu
Lepsza koordynacja ruchów pacjenta i terapeuty
Możliwość dawkowania oporu w całym zakresie ruchu

[dodaj komentarz na forum]