Linki sponsorowane


Obręcz kończyny górnej składa się z obojczyka i łopatki.

Obojczyk (clavicula)

Jest mocną, w kształcie litery S wygiętą kością długa, położoną bezpośrednio pod skórą ; stanowi wyraźną granicę między szyją a klatką piersiową. Obojczyk biegnie obustronnie od górnego końca mostka, gdy ramię zwisa, mniej więcej poziomo w kierunku poprzecznym i nieco ku tyłowi przed pierwszym żebrem i ponad nim, przylegając swym końcem bocznym do wyrostka barkowego łopatki. U osobników z silnie rozbudowanym kośćcem klatki piersiowej koniec i silną mięśniówką koniec boczny obojczyka unosi się nieco ku górze; w przypadkach słabo rozwiniętej mięśniówki i astenicznej klatki piersiowej koniec ten opada ku dołowi. Na obojczyku odróżniamy część środkową i da końce: koniec przyśrodkowy skierowany do mostka i koniec boczny skierowany ku łopatce.
Część środkowa obojczyka w odcinku przyśrodkowym jest wygięta do przodu, a w bocznym- ku tyłowi. Jej powierzchnia górna jest mniej więcej równa w części bocznej, wypukła od przodu do tyłu w części przyśrodkowej. Leży ona pod skóra i mięśniem szerokim szyi ; między kością a mięśniem biegnie kilka gałązek skórnych splotu szyjnego. Do powierzchni górnej kości przyczepiają się przyśrodkowo mięśnie: mostkowo -obojczykowo-sutkowy i piersiowy większy, bocznie – mięsień naramienny i czworoboczny. Między przyczepami obu tych grup kość jest zwykle najcieńsza i tutaj też najczęściej następuje złamanie obojczyka. Powierzchnia dolna, wypukła ma 1) przy końcu mostkowym miejsce chropowate, guzowatość żebrową do której przyczepia się więzadło żebrowo-obojczykowe; 2) dalej bocznie biegnie podłużny, nieraz bardzo słabo zaznaczony rowek, w którym jest przyczep mięśnia podobojczykowego; 3) bocznie od tego rowka znajduje się znowu pole chropowate, skośnie wydłużone przeznaczone na przyczep więzadła kruczo-obojczykowego, guzowatość krucza. W części środkowej powierzchni dolnej znajduje się zwykle otwór odżywny skierowany skośnie ku końcowi barkowemu kości.
Koniec mostkowy jest zgrubiały i kończy się mniej więcej trójkątną i nieco siodełkowato zakrzywioną powierzchnią stawową , mostkową pokryta chrząstką włóknistą, która przylega o wcięcia obojczykowego mostka. Na powierzchni dolnej końca mostkowego obojczyka przyczepia się część obojczykowa mięśnia mostkowo-gnykowego.
Koniec barkowy jest spłaszczony w kierunku od góry do dołu i zakończony i zakończony bocznie małą, owalna i słabo wypukła powierzchnią stawową wyrostka barkowego łopatki.

Łopatka(skapula) Jest szeroką, płaską, cienka, trójkątną kością, która przylega do ściany grzbietowej klatki piersiowej, stanowi więc cześć tylna obręczy barkowej; kat boczny wystaje nad klatkę piersiowa, brzeg przyśrodkowy płaszczyzny pośrodkowej, oddalony od niej o 5-10 cm. Łopatka jest zawieszona swobodnie miedzy mięśniami, tylko bocznie połączona stawnie, trzy brzegi i trzy kąty. Powierzchnie:
Na przedniej powierzchni żebrowej lekko wklęsłej, przebiega kilka linii chropowatych, tzw. Kres mięśniowych utworzonych przez przyczepy pasm ścięgnistych(śródmięśniowych) mięśnia podłopatkowego, mających kierunek zbieżny ku bocznemu katowi łopatki nazywamy dołem podłapatkowym, gdzie między kresami przyczepiają się włókna mięśniapodłapatkowego. Boczna górna część dołu gładka. Wzdłuż brzegu przyśrodkowego ciągną się dwa wąskie i wydłużone trójkąty, jeden u góry, drugi u dołu do których przyczepiają się włókna mięśnia zębatego przedniego.
Powierzchnia grzbietowa łopatki jest wypukła; silnie wystający grzebień łopatki dzieli ją dwa zagłębienia: górne, mniejsze i głębsze zwane dołem nadgrzebeniowym i dolne, znaczenie większe i płytsze zwane dołem podgrzebieniowym.
Dół nadgrzebieniowy jest przeznaczony dla mięśnia nadgrzebieniowego. Dół podgrzebieniowy mieści mięsień podgrzebieniowy. Wzdłuż brzegu bocznego łopatki ciągnie się wąskie, podłużne pole chropowate, do którego przyczepiają się: u góry mięsień obły mniejszy, u dołu mięsień obły większy. Grzebień łopatki rozpoczyna się na powierzchni tylnej małym trójkątnym, płaskim polem na brzegu przyśrodkowym i występuje nieznacznie ku kątowi bocznemu staje się stopniowo coraz wyższy i przekształca się w silną, wysoką płytę kostną o powierzchniach górnej i dolnej i wolnym, szerokim brzegu. Brzeg ten przedłużą się wpierw bocznie, a następnie do przodu w silny wyrostek barkowy. Trójkątne pólko, którym rozpoczyna się grzebień łopatki, jest gładkie; na nim ślizga się dolna część ścięgna końcowego mięśnia czworobocznego. Szeroki wolny brzeg grzebienia ma dwie wargi. Wzdłuż górnej wargi przyczepia się mięsień czworoboczny, wzdłuż dolnej – mięsień naramienny. Lekko wklęsła podstawa grzebienia, będąca jego brzegiem bocznym, stanowi przyśrodkową granicę szerokiego wcięcia, które łączy dół nadgrzebieniowy z dołem podgrzebieniowym. Granicę boczną wcięcia stanowi szyjka łopatki leżąca u kata bocznego.
Wyrostek barkowy wystaje ponad boczny kąt łopatki. Na jego brzegu przyśrodkowym, spłaszczonym w kierunku od góry ku dołowi, znajduje się mała powierzchnia stawowa dla połączenia z obojczykiem, na brzegu bocznym przyczepiają się włókna mięśnia naramiennego, a na przednim więzadło kruczo-barkowe.
Brzegi. Jeden z trzech brzegów łopatki jest skierowany do wewnątrz, do kręgosłupa, drugi- na zewnątrz, do dołu pachowego, trzeci- ku górze. Brzeg przyśrodkowy albo kręgowy jest najdłuższy, cienki, zwykle lekko uwypuklony w miejscu, gdzie rozpoczyna się grzebień łopatki. Możemy na nim odróżnić dwie podłużne biegnące wargi, przednią i tylną, oraz wąską przestrzeń między nimi. Do jego wargi, tylnej przyczepiają mięsień nadgrzebieniowy i podgrzebieniowy; do wargi przedniej mięsień zębaty przedni; między obu wargami u góry- dźwigacz łopatki, a na przestrzeni- mięsień równoległoboczny. Brzeg górny jest cienki i ostry; bocznie kończy się małym wcięciem łopatki; krótkie więzadło zamyka je od góry tworząc otwór, przez który przechodzi nerw nadłopatkowy. Na brzegu tym przyśrodkowo od wcięcia przyczepia się mięsień łopatkowo-gnykowy. Brzeg zewnętrzny albo pachowy rozpoczyna się u góry od brzegu dolnego wydrążenia stawowego, które tworzy panewkę stawu barkowego i ciągnie się skośnie ku dołowi do kąta dolnego.

Obojczyk (clavicula)

Jest mocną, w kształcie litery S wygiętą kością długa, położoną bezpośrednio pod skórą ; stanowi wyraźną granicę między szyją a klatką piersiową. Obojczyk biegnie obustronnie od górnego końca mostka, gdy ramię zwisa, mniej więcej poziomo w kierunku poprzecznym i nieco ku tyłowi przed pierwszym żebrem i ponad nim, przylegając swym końcem bocznym do wyrostka barkowego łopatki. U osobników z silnie rozbudowanym kośćcem klatki piersiowej koniec i silną mięśniówką koniec boczny obojczyka unosi się nieco ku górze; w przypadkach słabo rozwiniętej mięśniówki i astenicznej klatki piersiowej koniec ten opada ku dołowi. Na obojczyku odróżniamy część środkową i da końce: koniec przyśrodkowy skierowany do mostka i koniec boczny skierowany ku łopatce.

Część środkowa obojczyka w odcinku przyśrodkowym jest wygięta do przodu, a w bocznym- ku tyłowi. Jej powierzchnia górna jest mniej więcej równa w części bocznej, wypukła od przodu do tyłu w części przyśrodkowej. Leży ona pod skóra i mięśniem szerokim szyi ; między kością a mięśniem biegnie kilka gałązek skórnych splotu szyjnego. Do powierzchni górnej kości przyczepiają się przyśrodkowo mięśnie: mostkowo -obojczykowo-sutkowy i piersiowy większy, bocznie – mięsień naramienny i czworoboczny.

Między przyczepami obu tych grup kość jest zwykle najcieńsza i tutaj też najczęściej następuje złamanie obojczyka. Powierzchnia dolna, wypukła ma

1) przy końcu mostkowym miejsce chropowate, guzowatość żebrową do której przyczepia się więzadło żebrowo-obojczykowe;

2) dalej bocznie biegnie podłużny, nieraz bardzo słabo zaznaczony rowek, w którym jest przyczep mięśnia podobojczykowego;

3) bocznie od tego rowka znajduje się znowu pole chropowate, skośnie wydłużone przeznaczone na przyczep więzadła kruczo-obojczykowego, guzowatość krucza.

W części środkowej powierzchni dolnej znajduje się zwykle otwór odżywny skierowany skośnie ku końcowi barkowemu kości. Koniec mostkowy jest zgrubiały i kończy się mniej więcej trójkątną i nieco siodełkowato zakrzywioną powierzchnią stawową , mostkową pokryta chrząstką włóknistą, która przylega o wcięcia obojczykowego mostka. Na powierzchni dolnej końca mostkowego obojczyka przyczepia się część obojczykowa mięśnia mostkowo-gnykowego.
Koniec barkowy jest spłaszczony w kierunku od góry do dołu i zakończony i zakończony bocznie małą, owalna i słabo wypukła powierzchnią stawową wyrostka barkowego łopatki.

Łopatka(skapula)

Jest szeroką, płaską, cienka, trójkątną kością, która przylega do ściany grzbietowej klatki piersiowej, stanowi więc cześć tylna obręczy barkowej; kat boczny wystaje nad klatkę piersiowa, brzeg przyśrodkowy płaszczyzny pośrodkowej, oddalony od niej o 5-10 cm. Łopatka jest zawieszona swobodnie miedzy mięśniami, tylko bocznie połączona stawnie, trzy brzegi i trzy kąty. Powierzchnie:
Na przedniej powierzchni żebrowej lekko wklęsłej, przebiega kilka linii chropowatych, tzw. Kres mięśniowych utworzonych przez przyczepy pasm ścięgnistych(śródmięśniowych) mięśnia podłopatkowego, mających kierunek zbieżny ku bocznemu katowi łopatki nazywamy dołem podłapatkowym, gdzie między kresami przyczepiają się włókna mięśniapodłapatkowego. Boczna górna część dołu gładka. Wzdłuż brzegu przyśrodkowego ciągną się dwa wąskie i wydłużone trójkąty, jeden u góry, drugi u dołu do których przyczepiają się włókna mięśnia zębatego przedniego.
Powierzchnia grzbietowa łopatki jest wypukła; silnie wystający grzebień łopatki dzieli ją dwa zagłębienia: górne, mniejsze i głębsze zwane dołem nadgrzebeniowym i dolne, znaczenie większe i płytsze zwane dołem podgrzebieniowym.
Dół nadgrzebieniowy jest przeznaczony dla mięśnia nadgrzebieniowego. Dół podgrzebieniowy mieści mięsień podgrzebieniowy. Wzdłuż brzegu bocznego łopatki ciągnie się wąskie, podłużne pole chropowate, do którego przyczepiają się: u góry mięsień obły mniejszy, u dołu mięsień obły większy. Grzebień łopatki rozpoczyna się na powierzchni tylnej małym trójkątnym, płaskim polem na brzegu przyśrodkowym i występuje nieznacznie ku kątowi bocznemu staje się stopniowo coraz wyższy i przekształca się w silną, wysoką płytę kostną o powierzchniach górnej i dolnej i wolnym, szerokim brzegu. Brzeg ten przedłużą się wpierw bocznie, a następnie do przodu w silny wyrostek barkowy. Trójkątne pólko, którym rozpoczyna się grzebień łopatki, jest gładkie; na nim ślizga się dolna część ścięgna końcowego mięśnia czworobocznego.

Szeroki wolny brzeg grzebienia ma dwie wargi. Wzdłuż górnej wargi przyczepia się mięsień czworoboczny, wzdłuż dolnej – mięsień naramienny. Lekko wklęsła podstawa grzebienia, będąca jego brzegiem bocznym, stanowi przyśrodkową granicę szerokiego wcięcia, które łączy dół nadgrzebieniowy z dołem podgrzebieniowym. Granicę boczną wcięcia stanowi szyjka łopatki leżąca u kata bocznego.
Wyrostek barkowy wystaje ponad boczny kąt łopatki. Na jego brzegu przyśrodkowym, spłaszczonym w kierunku od góry ku dołowi, znajduje się mała powierzchnia stawowa dla połączenia z obojczykiem, na brzegu bocznym przyczepiają się włókna mięśnia naramiennego, a na przednim więzadło kruczo-barkowe. Brzegi.

Jeden z trzech brzegów łopatki jest skierowany do wewnątrz, do kręgosłupa, drugi- na zewnątrz, do dołu pachowego, trzeci- ku górze. Brzeg przyśrodkowy albo kręgowy jest najdłuższy, cienki, zwykle lekko uwypuklony w miejscu, gdzie rozpoczyna się grzebień łopatki. Możemy na nim odróżnić dwie podłużne biegnące wargi, przednią i tylną, oraz wąską przestrzeń między nimi. Do jego wargi, tylnej przyczepiają mięsień nadgrzebieniowy i podgrzebieniowy; do wargi przedniej mięsień zębaty przedni; między obu wargami u góry- dźwigacz łopatki, a na przestrzeni- mięsień równoległoboczny. Brzeg górny jest cienki i ostry; bocznie kończy się małym wcięciem łopatki; krótkie więzadło zamyka je od góry tworząc otwór, przez który przechodzi nerw nadłopatkowy. Na brzegu tym przyśrodkowo od wcięcia przyczepia się mięsień łopatkowo-gnykowy. Brzeg zewnętrzny albo pachowy rozpoczyna się u góry od brzegu dolnego wydrążenia stawowego, które tworzy panewkę stawu barkowego i ciągnie się skośnie ku dołowi do kąta dolnego.