Linki sponsorowane


Kinezyterapia to leczenie ruchem. Inne określenia, to gimnastyka lecznicza lub ćwiczenia usprawniające. Kinezyterapia jest jedną z metod fizjoterapii. Początków kinezyterapii można doszukiwać się już w systemie filozoficznym Konfucjusza (2700 lat p.n.e.), który eksponował znaczenie określonych pozycji ciała w uzyskaniu efektów profilaktyczno-leczniczych.

Starohinduska joga stawiała sobie za cel osiągnięcie najwyższej zdolności psychofizycznej a środkami do tego celu miało być m.in.: stosowanie ćwiczeń gimnastycznych i oddechowych. Również Hipokrates sławny, grecki lekarz (V i IV wiek p.n.e.), za dwa główne filary medycyny uważał dietetykę i... gimnastykę. Jakie rodzaje ćwiczeń wchodzą w skład kinezyterapii? Obecnie kinezyterapię dzieli się na: • miejscową, w której wszystkie oddziaływania dotyczą bezpośrednio narządu zmienionego chorobowo, a ich dobór zależy od stanu funkcjonalnego i zamierzonego celu:
o ćwiczenia bierne
o ćwiczenia czynno-bierne
o ćwiczenia samowspomagane
o ćwiczenia w odciążeniu
o ćwiczenia czynne
o ćwiczenia z oporem
o ćwiczenia prowadzone
o redresje (usuwanie przykurczów stawowych)
o wyciągi
o ćwiczenia synergistyczne
o ćwiczenia oddechowe
o ćwiczenia relaksacyjne
o pionizacja i nauka chodzenia
• ogólną - ćwiczenia nie objętych chorobą części ciała
o ćwiczenia ogólnokondycyjne
o ćwiczenia gimnastyki porannej
o ćwiczenia w wodzie
o sport inwalidów
• metody kinezyterapeutyczne - bardzo efektywne, specjalistyczne sposoby diagnostyki i terapii, korzystające ze specyficznych technik, stworzone w oparciu o najnowszą wiedzę z zakresu anatomii i fizjologii. Opracowane z myślą o usuwaniu określonych dysfunkcji:
o PNF (odtwarzanie prawidłowej funkcji zaburzonej w przebiegu chorób neurologicznych lub ortopedycznych)
o McKenzie (leczenie i diagnozowane przyczyn bólów kręgosłupa z wykorzystaniem dobranego indywidualnie dla każdego pacjenta zestawu ćwiczeń i terapii manualnej)
o NDT - Bobath (stosowana przy rehabilitacji dzieci i dorosłych ze schorzeniami neurologicznymi)
o Vojty (stosowana przy rehabilitacji dzieci i dorosłych ze schorzeniami neurologicznymi)
o Kaltenborn-Evjenth - (usuwanie dysfunkcji stawów nabytych w przebiegu schorzeń ortopedycznych, z wykorzystaniem specyficznych ruchów biernych i terapii tkanek okołostawowych)
Kiedy stosuje się kinezyterapię?
Kinezyterapia najczęściej stosowana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po udarach mózgu, po zawale serca, w niektórych chorobach układu oddechowego, w chorobach reumatoidalnych, po zabiegach operacyjnych w jamie brzusznej, przed porodem... Kinezyterapia może być stosowana jako podstawowa i jedyna forma leczenia (np.: w zachowawczym leczeniu wad postawy) lub jeżeli choroba wymaga leczenia operacyjnego, może być prowadzona zarówno w okresie przedoperacyjnym jak i po zabiegu. W większości, nawet drobnych urazów narządu ruchu, w których kinezyterapia nie jest podstawową formą leczenia, powinno się ją zastosować po zakończeniu leczenia podstawowego lub równolegle z nim. Kinezyterapię często łączy się z innymi formami leczenia w tym metodami fizjoterapii w celu zwiększenia efektu terapeutycznego.
Jaka może być reakcja organizmu na kinezyterapię ?
Efekt zależy od doboru ćwiczeń. Najczęściej jest to grupa reakcji. Oto niektóre z nich: zwiększenie siły mięśniowej, poprawa zakresu ruchu, zmniejszenie podwyższonego napięcia mięśni, podwyższenie poziomu endorfin (dzięki tym reakcjom uzyskuje się zmniejszenie dolegliwości bólowych), poprawa wydolności krążeniowo - oddechowej, zwiększenie wydzielania mazi stawowej, podwyższenie lub obniżenie ciśnienia krwi, nasilenie procesów przemiany materii, usprawnienie działania narządów układów trawienia i wydalania, hamowanie odruchów patologicznych.
W jakim celu stosuje się kinezyterapię ?
Stosowanie kinezyterapii umożliwia uzyskanie maksymalnej poprawy utraconej funkcji, ułatwia wystąpienie procesów kompensacji, zabezpiecza przed wykształceniem nieprawidłowych stereotypów ruchowych (np.: zespoły bólowe kręgosłupa) lub przywraca już utracone, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie kostno mięśniowym w postaci ograniczeń ruchu, zapobiega powikłaniom w układzie krążenia i oddychania które mogą wynikać z długiego unieruchomienia.
Kto posiada uprawnienia do prowadzenia kinezyterapii ?
Do prowadzenia kinezyterapii uprawnieni są absolwenci średnich szkół fizjoterapii (technik fizjoterapii) lub absolwenci szkół wyższych o kierunku rehabilitacja ruchowa lub fizjoterapia (fizjoterapeuci). Dodatkowo efektywne stosowanie metod kinezyterapeutycznych wymaga ukończenia podyplomowych kursów lub studiów (niektóre szkolenia trwają kilka lat), prowadzonych przez uprawnionych, posiadających międzynarodowe zezwolenia, najczęściej obcojęzycznych, nauczycieli. Szkolenia takie kończą się egzaminem i potwierdzone są dyplomem, wystawionym przez uznaną w świecie szkołę lub organizację

Kinezyterapia o działaniu ogólnousprawniającym:

*Ćwiczenia w wodzie:
- odciążenie ( wykonane wolno )
- rozluźnienie, wzmocnienie ( opór ), ( wanny, tank Hubbarda, baseny rehabilitacyjne i ogólne )

Podstawowymi formami kinezyterapii stosowane w przypadku skolioz są:

1) ćwiczenia indywidualne
2) ćwiczenia oddechowe
3) ćwiczenia ogólnokondycyjne
4) ćwiczenia stacyjne
5) ćwiczenia w basenie
6) wyciągi w pozycji zwisu głową w dół
Uzupełniającą formą są gry i zabawy ruchowe, ćwiczenia rytmiczne i wybrane dyscypliny sportowe z wyłączeniem elementów kozłowania, wyskoków i biegu zastąpionego krokiem poślizgowym. Dziennie obciążenie dziecka wszystkimi ćwiczeniami w warunkach szpitalnych wynosi do 5 godzin.
W przypadku w/w formy kinezyterapia, na podstawie przeprowadzonych obserwacji przyjęto zasadę symetrii w ćwiczeniach mięśni utrzymujących prawidłową postawę. Zestaw ćwiczeń jest opanowywany przez pacjentów, łącznie z instruktażem rodziców w ciągu 6-cio tygodniowego pobytu w ośrodku. Istnieje konieczność kontynuacji ćwiczeń w domu, aż do ukończenia wzrostu kostnego, w ciężkich przypadkach przez całe życie.
Celem ćwiczeń wyrównanie skrzywienia, usunięcie przykurczów więzadeł i mięśni – zwłaszcza w obrębie grzbietu i miednicy, zrównoważenie sił układu mięśniowego, podniesienia ogólnej wydolności fizycznej i wyrobienia nawyku prawidłowej postawy ciała.

IV ĆWICZENIA W WODZIE

Podporządkowane są głównie nauce pływania z dużą ilością ćwiczeń oddechowych w wodzie

Wykonywanie ćwiczeń!

ZABAWY DLA DZIECI MŁODSZYCH WADA – PLECY OKRĄGŁE

1. PŁYWANIE NA PLECACH Przybory i przyrządy: zbędne

Uczestnicy: minimum 2 osoby

Organizacja i przebieg: Leżenie na plecach z wyprostowanymi i złączonymi nogami i rękoma wzdłuż tułowia. Na hasło: Płyniemy na plecach – podnoszenie równocześnie obu wyprostowanych rąk do pionu i opuszczanie ich na podłogę przy głowie, a następnie przesuwanie po podłodze w kierunku tułowia (pływanie żabką na plecach). Po 10-15 s hasło: Odpoczywamy – oddychanie w bezruchu. Czas trwania zabawy – około 2 minuty.

Oddziaływanie korekcyjne:

- odciążenie kręgosłupa od ucisku osiowego,

- rozciąganie mięśni piersiowych,

- wzmacnianie mięśni ściągających łopatki.

Przeciwwskazania: brak

Źródło: Brak

[dodaj komentarz na forum]