Linki sponsorowane


KOSZYKÓWKA Ten rodzaj sportu posiada przede wszystkim wysokie walory psychoterapeutyczne, wypływające z konieczności wykazania się przez graczy aktywną i samodzielną pracą. Ciągłe zmiany sytuacji na boisku są elementem ćwiczącym uwagę i zdolność koncentracji. Koszykówka jest korzystną formą rekreacji i sportu dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Sytuacje, które spotyka się w grze zmuszają do ciągłego doskonalenia techniki jazdy, do dokonywania ewolucji, których opanowanie przyczynia się do sprawniejszego w ogóle poruszania się niepełnosprawnego w różnych sytuacjach terenowych. W czasie gry trzeba bowiem przyśpieszać jazdę, nagle zahamować czy zmienić kierunek jazdy, wykonywać zwroty i obroty. Osoby, które dopiero, co usiadły na wózku, szybciej uczą się skłonów z wózka, którym normalnie towarzyszy lęk przed wypadnięciem. Zamiast normalnego kozłowania stosuje się tu tzw. drybling. Polega on na tym, że zawodnik wykonuje dwukrotne ruchy kołami wózka, a następnie musi, choć raz odbić piłkę od ziemi. W czasie poruszania się wózka piłka powinna znajdować się na kolanach. SIATKÓWKA Siatkówka, podobnie jak koszykówka, daje również dużo możliwości wykazywania się przez osoby niepełnosprawne efektywnym współdziałaniem w grupie. W grze używa się podobnie jak w normalnych rozgrywkach, boiska podzielonego na połowę siatką. Istnieją też możliwości adaptacyjne takie jak obniżenie siatki, u pacjentów poruszających się o kulach lub na wózku można zmniejszyć wymiary pola, oraz w grze może brać udział więcej niż 6 zawodników po jednej stronie, równomiernie rozmieszczonych na całej połowie boiska. Osoby poruszające się o dwóch kulach muszą opanować technikę oparcia jedną ręką na kulach i wykonywaniu zagrywek drugą ręką. Podobnie osoby poruszające się na wózkach muszą opanować technikę gry jedną ręką, aby drugą móc manipulować wózkiem. RUGBY Drużyna na boisku składa się z 4 graczy - ani mniej ani więcej. W celu ochrony niepełnosprawnych przed dyskryminacją, a jednocześnie dla zapewnienia ogólnej równowagi gry, zawodnicy są podzieleni na grupy, odpowiednio do umiejętności i możliwości. Ten dość złożony i często arbitralny proces nazywany jest kwalifikacją. Wystarczy powiedzieć, że system klasyfikacji, zmusza drużynę do grania wszystkimi graczami, teoretycznie eliminując tę samą dyskryminację niepełnosprawnych, która zadecydowała o powstaniu sportu. Wygrywanie i przegrywanie Drużyna z największą liczbą punktów pod koniec gry zwycięża. Punkty zbiera się, gdy zawodnik przekracza linię goli z piłką będącą w jej posiadaniu (znowu, jest to termin względny). "Co tu jest takiego trudnego?". Powiem Wam, na czym polega trudność; spróbujcie jeździć po boisku, z trzema osobami kołyszącymi się, i gubiącymi piłkę, walącymi Cię po twarzy i szyi, żeby w końcu dowieźć piłkę do wyznaczonego obszaru. Linia goli znajduje się często wewnątrz nieprzyjaznego miejsca o nazwie The Box. Podczas, gdy atak może mieć wszystkich swoich graczy w Box w tym samym czasie, to obrona może mieć tylko trzech. Ta zasada została najwidoczniej ustalona, by zapobiec ustawieniu się zawodników w jednej linii w "Ścianie Śmierci". Faule i ścięcia. Każdy kontakt cielesny, np.: bicie, kopanie (oczywiście w sensie względnym), uderzenie, drapanie, lizanie, uderzanie łokciami, dłubanie, uderzanie głową i przytrzymywanie, są oczywiście niedopuszczalne. Każde złamanie wcześniej wspomnianych zasad jest karane usunięciem gracza ataku z boiska na więcej niż 1 minutę. W zależności od rodzaju kary, zawodnik może powrócić do gry po golu przeciwnej drużyny. Gdy odbywa się karę taką jak przeklinanie na sędziego, zawodnik musi odsiedzieć ją w całości, tak jak to zostało wyznaczone. W żadnym razie nie może jeden zawodnik wsunąć swojej przedniej części wózka (przeznaczonej na nogi) do tylnego koła przeciwnika, powodując w ten sposób kręcenia się go - "spining". Nie może też żaden gracz wjechać w przeciwnika, który akurat stoi nieruchomo.

Źródło: www.rehabilitacja.pl

[dodaj komentarz na forum]